Με τη μάνα του κουμπάρου
Να όμως που όλα έχουν κάποιο τέλος. Μετά το διήμερο του Πάσχα που μας πέρασε που ήμασταν εγώ και η Ευτυχία φιλοξενούμενοι της Μαίρης και του Αντώνη στο εξοχικό τους κάπου στην ανατολική αττική, ένα τηλεφώνημα 3 μέρες μετά με αναστάτωσε στην κυριολεξία.
- Κώστα νομίζω ότι κάτι έμαθε ο Αντώνης για μας γιατί από προχθές που γυρίσαμε από το Πάσχα μου ρίχνει συνέχεια υπονοούμενα. Τη δεύτερη μέρα το βράδυ που φύγατε με την ευτυχία, η αδελφή του, χήρα και απατημένη, τον πήρε τηλέφωνο και μιλάγανε αρκετή ώρα χωρίς να μπορέσω να ακούσω τι λέγανε ακριβώς, κάπου βέβαια άκουσα τη λέξη χωρισμός αυτό είναι σίγουρο αλλά δεν κατάλαβα αν εννοούσε εμένα και τον Αντώνη. Πάντως εδώ και 2 μέρες έχει αλλάξει συμπεριφορά απέναντί μου, λες να μας είδε κάποιο μάτι και να του το "σφύριξε". Δεν θέλω να το πιστέψω μωρό μου, μεγάλη ξεφτίλα, άλλο τίποτε δε μπορώ να σκεφτώ, τα μηνύματα σου τα σβήνω αμέσως, δεν πολυκλοφορούμε έξω αφού πάμε κατευθείαν ξενοδοχείο η στη γκαρσονιέρα του φίλου σου, οι ματιές μας όταν είμαστε οικογενειακά μαζί είναι τυπικές, δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται!
- Ηρέμησε Μαίρη μου… μήπως είναι η ιδέα σου;
- Μακάρι μωρό μου, δεν θέλω να χωρίσουμε, τι κάνεις αύριο πρωί; Θες να συναντηθούμε; Έχουμε να βρεθούμε πριν τη μεγάλη εβδομάδα!
- Οκ. Αύριο το πρωί καύλα μου έξω από το μετρό Ν. Κόσμου κατά τις 11:00.
- Εντάξει καυλιάρη μου θα φορέσω και ένα στρινγκάκι που δεν το έχω ξαναφορέσει, φιλάκια!
Την άλλη μέρα όντως συναντηθήκαμε με τη Μαίρη, ήταν πραγματικά αναστατωμένη, το σουπερ μίνι που φορούσε σε παλαιότερες συναντήσεις μας είχε αντικατασταθεί με ένα λίγο πιο μακρύ φόρεμα
Μετ. σε ιστότ.
Loading...
Post a Comment